آدمها از جنس برگند ، گاهی سبزند ، گاهی زردند . زمستون دیده نمیشه ، تابستون سایبون سبزند . آدماخیلی قشنگند حیف که هرلحظه یه رنگند .
 

از میان کسانی که برای دعای باران به تپه ها می روند تنها کسانی که چتر با خود می برند به کارشان ایمان دارند .
 

آدمها از جنس برگند ، گاهی سبزند ، گاهی زردند . زمستون دیده نمیشه ، تابستون سایبون سبزند . آدماخیلی قشنگند حیف که هرلحظه یه رنگند .
 

می دانی ... !؟
آدم های ِ ساده
ساده هم عاشق می شوند ...
ساده صبوری می کنند ؛
ساده عشق می ورزند ،
ساده می مانند !
اما .... سخت دل می کنند ؛
آن وقت که دل می کنند
جان می دهند !
سخت میشکنند ،
سخت فراموش میکنند ...
آدم های ِ ساده … !!!

غرورهدیه شیطان است و عشق هدیه خداوند . مهدیه شیطان را به هم می دهیم ولی هدیه خداوند را ازهم پنهان می کنیم .

وقتی سکوت خدا رادر برابر راز و نیازت دیدی نگو خدا با من قهر است او به تمام کانات فرمان سکوت داده تا حرف تو را بشنون پس حرف دلت را بگو
 

دخترک خندید وپسرک ماتش برد !
که به چه دلهره از باغچه ی همسایه،
سیب را دزدیده
باغبان از پی او تند دوید
به خیالش می خواست،حرمت باغچه و دختر کم سالش رااز پسر پس گیرد!
غضب آلود به او غیظی کرد!
این وسط من بودم،سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم
من که پیغمبر عشقی معصوم،بین دستان پر از دلهره ی یک عاشقو لب و دندان ِتشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودمو به خاک افتادم
چون رسولی ناکام!
هر دو را بغض ربود...دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت:
"او یقیناً پی معشوق خودش می آید!"
پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود:
"مطمئناً که پشیمان شده بر می گردد!"
سالهاست که پوسیده ام آرام آرام!
عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز!
جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم،
همه اندیشه کنان غرق در این پندارند:
این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت

مرد بر لبه پرتگاهی راه میرفت. پایش لغزید و داشت سقوط میکرد.

ناگهان با دستانش شاخه کوچک گیاهی را گرفت.

اما خیلی زود فهمید که آن شاخه آنقدر کوچک است که نمیتواند او را نگهدارد.

پس سرش را بالا گرفت و فریاد زد:

"کسی آن بالا نیست؟"

کسی گفت: "من! من هستم."

مرد گفت: "تو کیستی؟"

او گفت: "من خدای تو هستم. خدای تو!"

مرد گفت: "خدایا نجاتم بده! من دارم سقوط میکنم."

خدا گفت: "آیا به من اعتماد داری؟"

مرد گفت: "بله"

خدا گفت: "پس دل به آن شاخه ضعیف نبند! شاخه را رهایش کن تا من دستهایت را بگیرم

مرد کمی سکوت کرد و اندکی بعد فریاد زد: "کس دیگری آنجا نیست؟!"

اینروزا خیلی سخت میگذره،

اینروزا غم عجیبی تو چشمهای همه فامیل هست،

مادربزرگم،

اونی که با نفسهای شب و روز ما یکی شده بود داره جلوی چشمامون از دستمون میره،

یجورایی همه بغض دارن اما جرات نمیکنن جلوش گریه کنن.

آخه نمیدونه که سرطان نصف بدنشو گرفته،

هممون ریختیم بهم، همه سعی می کنن جلوی اشکاشونو بگیرن.

اما تا کی؟

هممون می دونیم تا شکستن این بغض فاصله ای نمونده، بدجوری بهش وابسته بودیم، اون هر هفته خونه یکی از ما ها بود و واسه اومدنش به خونه هامون لحظه شماری می کردیم، اما حالا ...

هرشب دورش جمع میشیم و هربار فکر میکنیم که آخرین باره که می تونیم صدای قشنگشو بشنویم.

آی خدا اینروزا چقدر سخت میگذره!

امشب وقتی دستای مهربونشو گرفتم و صورتشو بوسیدم اشک تو چشمام حلقه زد، زل زدم تو چشماش، حلقه اشک تو چشماش داغونم کرد، می خواستم همونجا کنارش بزنم زیر گریه و بلند بلند گریه کنم، چشمامو بستم و به زور پاشدم.

شاید آخرین بار باشه...

میخوام یادم بره مردمو واسه یکی از عزیزترین آدمای زندگیم بلند بلند گریه کنم.

می خوام داد بزنم، داره جلوی چشمام از بین میره و من فقط میتونم با چندتا بوس از صورت و دستاش خودمو ذره ای آروم کنم.

میخوام باهاش تا هرجا که میره منم برم، می خوام دستاشو بگیرمو هیچموقع تنهاش نذارم، می خوام ...

کاش می تونستم هیچموقع تنهاش نذارم ..............................

من پريشانتر از آنم که به خود فکر

 کنم و تو حيرانتر از آنکه مرا درک

کني من چنان بي خبر از خويش و

 تويي بي خبر از ما که غريبانه ترين

 شعر در آيينه ما حيراني ست

کودکی که میداند ،
دستان پینه بسته پدرش و گریه های مادرش از بی پولیست؛
در مدرسه چطور بنویسد: علم از ثروت بهتر است؟

مه لقا جابری با اسم غربی آیشا یونیک مدل زیبای ایرانی هست که ساکن سانتیاگوی کالفرنیاست.

دیر کرده ای ذره ای... به اندازه سفید شدن موهای من شاید!